Για μια πλήρη ανάλυση των ιστορικών γεγονότων της Μάχης της Μερίτσας απευθυνθείτε στη διεύθυνση:
http://maxi-meritsas.eu
Από Χαράλαμπο Μπαμπούνη, Ιστορικός, Επ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ο εντοπισμός, η συγκέντρωση και η αξιολόγηση των ιστορικών πηγών επαφίεται στην κρίση όχι βέβαια μόνο της επιστημονικής κοινότητας, αλλά και της κοινής γνώμης η οποία οφείλει να διαμορφώνεται με δείκτη κοινωνικό και γνώμονα πατριωτικό.
Η έννοια της φιλοπατρίας, όπως τέθηκε ειδικότερα από τη Γαλλική και την Ελληνική Επανάσταση δεν αναφέρεται στον εθνικισμό αλλά στη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας, κάτι που είναι απαραίτητο πλέον στοιχείο ισοτιμίας σε μια πολυπολιτισμική εποχή όπως η σημερινή.Πρόκειται για μια ταυτότητα που δεν βασίζεται σε πρόσκαιρες εντυπώσεις και πρόχειρες «συγχρονικότητες» αλλά που σταθεροποιείται σε δράσεις και μνήμες, εμπειρίες προσωπικές και βιώματα συλλογικά.
Η διάσωση των εμπειριών αυτών είναι όρος απαραίτητος και προϋπόθεση sine qua non για την αποτίμηση του τι έγινε και, κυρίως, για την προοπτική της προσωπικής ευθύνης του τι θα γίνει, του τι έπεται.Στη δυναμική της Εθνικής Αντίστασης δεν αρμόζει εγχείρημα αγιογραφίας• αυτή καθ’ εαυτήν η ύπαρξή της δηλώνει και περιγράφει την οντότητά της.
Ωστόσο, όπως είναι γνωστό, κοινωνικά απτό και ιδεολογικά φορτισμένο (καθ’ όλα, πάντως, λυπηρό), η συνείδηση (μάλλον η εξέγερση των συνειδήσεων) αντιμετωπίστηκε –υπό το βάρος μεταγενέστερων δραματικών εξελίξεων και μετεμφυλιακών συνδρόμων– ως μη όφειλε. Αντίσταση έκανε κάθε έλληνας και ελληνίδα που αγωνίστηκε οργανωμένα εναντίον των κατοχικών στρατευμάτων ή έδρασε ατομικά με οποιονδήποτε τρόπο εναντίον αυτών και των συνεργατών τους.
http://maxi-meritsas.eu
Από Χαράλαμπο Μπαμπούνη, Ιστορικός, Επ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ο εντοπισμός, η συγκέντρωση και η αξιολόγηση των ιστορικών πηγών επαφίεται στην κρίση όχι βέβαια μόνο της επιστημονικής κοινότητας, αλλά και της κοινής γνώμης η οποία οφείλει να διαμορφώνεται με δείκτη κοινωνικό και γνώμονα πατριωτικό.
Η έννοια της φιλοπατρίας, όπως τέθηκε ειδικότερα από τη Γαλλική και την Ελληνική Επανάσταση δεν αναφέρεται στον εθνικισμό αλλά στη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας, κάτι που είναι απαραίτητο πλέον στοιχείο ισοτιμίας σε μια πολυπολιτισμική εποχή όπως η σημερινή.Πρόκειται για μια ταυτότητα που δεν βασίζεται σε πρόσκαιρες εντυπώσεις και πρόχειρες «συγχρονικότητες» αλλά που σταθεροποιείται σε δράσεις και μνήμες, εμπειρίες προσωπικές και βιώματα συλλογικά.
Η διάσωση των εμπειριών αυτών είναι όρος απαραίτητος και προϋπόθεση sine qua non για την αποτίμηση του τι έγινε και, κυρίως, για την προοπτική της προσωπικής ευθύνης του τι θα γίνει, του τι έπεται.Στη δυναμική της Εθνικής Αντίστασης δεν αρμόζει εγχείρημα αγιογραφίας• αυτή καθ’ εαυτήν η ύπαρξή της δηλώνει και περιγράφει την οντότητά της.
Ωστόσο, όπως είναι γνωστό, κοινωνικά απτό και ιδεολογικά φορτισμένο (καθ’ όλα, πάντως, λυπηρό), η συνείδηση (μάλλον η εξέγερση των συνειδήσεων) αντιμετωπίστηκε –υπό το βάρος μεταγενέστερων δραματικών εξελίξεων και μετεμφυλιακών συνδρόμων– ως μη όφειλε. Αντίσταση έκανε κάθε έλληνας και ελληνίδα που αγωνίστηκε οργανωμένα εναντίον των κατοχικών στρατευμάτων ή έδρασε ατομικά με οποιονδήποτε τρόπο εναντίον αυτών και των συνεργατών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου